Roman Labiak
Jo żech sie urodziōł we 1951 roku, we Chorzowie drugim (cwajka), kaj żech tyż miyszkoł i wyrobioł. Potym, musiołech skuli bildungu łazić do szkołōw, bo tak chcieli moje łojce. Po maturze i roztomajtych breweryjach, żech sie bez cufal dostoł do wojska. Nale i tam żech pora dni za niyskoro przijechoł, bo przeca taki abszid, to kupa czasu zebiere.   Za niycołke trzinoście miesiyncy, mieli mie tam jako jedynego Ślōnzoka, jak to sie po naszymu godo „połno rzić” i beztōż wyciepli mie do cywila. Jak wybuch, tyn, jak to godajōm „Stan wojynny” to mie te gizdy komunisty zamkli i przekopali cołko buda, bo jak mi pedzieli, to chciołech „uzbrojić” tyn cołki regiōn „Ślōnsko – Dōmbrowski” nale w co? - jak jo mioł yno jedyn stary rebulik, tego to mi niy godali, kiej mie na komyńdzie prali. Nō, a na łostatek, to mi sie ta kōmuna tak hepła, żech wziōn i we 1984 roku uciyk do Niymiec, kaj żech tyż niyskorzi mojich łojcōw ściōng. Terozki, jeżech na ryńcie i razym ze mojōm kobiytōm flyjgujymy moja choro mama, bo do alteshajmu jōm niy dōmy. Beztōż mōm kupa casu i sie tak szkryflōm, to co u tych roztomajtych ludzi widza, abo żech widzioł i przeżōł. A szkryflōm, tak jak we Chorzowie godali i to bez cukrowanio, bo rzić jes rzić a niy pupcia. Nō, bo jak by to, na tyn bajszpil, wyglōndało:”A weś i bajsni mie w pupcia” abo: "Tyn djosecki gizd, za wyrobianie dostoł po pupci", pierōnym gupie, pra?
 
 
 
Gazetowe swotanie!
Łogolōny i umyty
Cioro Zefek, na zolyty
Fajny anzug i koszula
Bo na niego, ceko Ula
 
Kupiōł kwiotki, flaszka wina
Szekuladka i pralina
Ula, juzaś łod śniodanio
Loto cōłkim pofyrtano
 
Anōnsa, do gazety dała
I tak Zefka zapoznała
Chciała by sie w kōńcu wydać
Chop, sie w dōma moge przidać
 
Coby robiōł na ta frela
Świōntek, piōntek i niydziela
Coby, wszystko jyj kupowoł
Siedzioł cicho, niy pyskowoł
 
Jeszcze Zefla niy widziała
Beztōż, ło tym niy wiedziała
Co to niyrōb, gizd i ciołek
Chcioł u Uli zagrzoć stołek
 
Dlo waszego łostrzeżynio
Niy bier kogoś, z łogłoszynio.
 
 
 
Pucu! Pucu! Chlastu! Chlastu!
Nie mam rączek jedenastu.

Kejbych jedynoście miała
Możno rady bych sie dała
Łobiod warzić i pucować
Wele chopa coś zrychtować
Waszkorb prania, bych wyprała
Potym wszystko biglowała
A tak, to:
Bajtel, loto łosmarkany
Byfyj, cołkim ufifrany
Downo czeko pomywanie
Nale, chyba tak łostanie

Kiej dwie rynce yno mōm
Niy dōm rady, godōm wōm!

Gymba musza wymalować
I frizura wyrychtować
Potym czeko łoblykanie
I do zdrzadła, filowanie
Bo w kafyjce już czekajōm
Te, co tysz dwie rynce majōm.
 
 
 
Sanki!
 
Wele chałupy u małyj Hanki
Stoły sie kedyś, blank nowe sanki
A, że pogoda, do tego bōła
To sie ta Hanka, na nie cieszōła
 
Łobok, miyszkali dwa gizdy Janki
I uwidzieli, sanki łod Hanki
Pojeździć chcieli, to je porwali
We dwóch sie siedli i je złōmali.
 
Morał:
Tam kaj miyszkajōm dwa gizdy Janki
To niy wystowiej, przed chałpa sanki!
 
Życie bajtli polego na wyrobianiu i szmarōw zbiyraniu. Kej keryś niy wyrobio i szmarōw niy zbiyro, to jes to ślimok, ciućmok abo przichlast. Nale i taki, moge po rzici nachytać.
 
 
Wiecej o Romanie Labiaku na: www.romanlabiak.de
 
Pszociel Slonski Godki