Filip Maciejak

urodził się w 1992 r. w Köln, gdzie mieszka do dzisiaj. Jego rodzice pochodzą z Polski.
Uczy się śpiewu w Jazz Haus Schule. W latach 1998-2004 uczył się języka polskiego w Szkole Podstawowej przy Ambasadzie RP w Kolonii. W kwietniu 2012 r.  zdaje egazmin maturalny w Königin Luise Schule w Köln. Po maturze zamierza podjąć studia na uniwersytecie technicznym.
Od wczesnego dzieciństwa interesowała go scena. Wystąpił w dwóch projektach teatralnych teatru Comedia w Köln. Regularnie występuje w Konsulacie RP w Köln oraz Europejskim Centrum Kultury „Ignis”. Ma za sobą również role w produkcjach RTL.
Do pisania wierszy zainspirowała go nauczycielka Liliana Barejko-Knops. Zajął pierwsze miejsce w Międzynarodowym Konkursie Młodej Polonii w 2011 r. Wziął udział w Konkursie „Śpiewać Niemena“ w Oberhausen oraz w Konkursie Piosenki Marka Grechuty w Zamościu. Wygrał również specjalną nagrodę Róży Frąckiewicz na festiwalu Polregionale 2012 w Aachen.

Od przedszkola uprawia tenis – gra w kolońskim klubie KTC Weidenpescher Park.

Filip Maciejak w PEPE TV: www.pepe-tv.de/?s=Maciejak

Wiersz o trudnej do pojęcia rzeczywistości

Jest wszędzie,

Jest zawsze,

Jest z nami.

Z nim jesteśmy,

W nim jesteśmy,

I przez niego istniejemy.

Jest cichy,

Jest nie do pojęcia,

Jest chwilą i z chwil żyje

...Czas.

Czas tworzy,

Czas goni,

Czas sądzi,

Z czasem wieczność,

W czasie siła,

Przez czas, chwila.

Powrót

Zanurzyć się w gęstwinie

wypełnionej marzeniami

Wypłynąć na wielką wodę

i spojrzeć we własne,

lustrzane odbicie.

Nabierając pewności

Powrócić do codzienności

W przekonaniu, że dzisiaj

jest początkiem lepszego jutra.

Zaduma

Jakby tak złapać oddech miłości

Złapać i nigdy nie puszczać

Trzymając go mocno w sercu

Z myślą, że nigdy

Już nigdy Cię nie stracę

Cisza

Magia bezgłosu,

Los milczenia powierzający się ciszy dzwięków,

Zostaje wprowadzany w stan skupienia

Zaspakając głód wewnętrznej pustki

Szuka i znajduje

Złoto

Zwątpienie

Wiaro!

Nie opuszczaj mnie

Nie daj nadziei

ogarniać twych pozostałości.

Powróć!

Jako ożywiona cząstka miłości

Zaświeć na nowo w mej duszy

mądrością twych oczekiwań.

Jesteś!

Ubrana w cierpliwość

I mocą tego

czego nadzieja dać nie może.

Miłość

Czym jest Miłość, rozbita jak szkło w cieniu brudnej namiętności?

Namiętności nieszczerej, tylko do zguby prowadzącej.

Czy Miłość wtedy w ogóle istnieje?

Czy jest jak zwiędła róża, bez koloru i głodna życia.

A może jest drzewem?

Drzewem w lesie, jak każde inne, nudzi monotonią i razi powtarzalnością.

Dziś Miłość pyta nas.

Porozmawiaj z nią, może przekaże ci jakąś mądrość,

Albo nic nie mów i poszukaj mądrości w sobie.